Hoe ik afscheid nam van mijn eetverslaving

Ik ben Claudia, ik beken, ik was eetverslaafd

Bijna mijn hele leven heeft eten een centrale rol ingenomen in mijn leven. Eten was mijn beste vriendin, mijn grootste vijand, mijn veilige haven. Als er iets te vieren was dan deden we dat met eten en wijn. Was er verdriet dan stopte ik het weg met eten. Alles draaide om eten. Maar ik durfde niet te zeggen dat ik verslaafd was. In mijn jeugd kende ik een paar meisjes die in mijn ogen een serieus eetprobleem hadden. Zij deden er alles aan om zo mager mogelijk te zijn, tot ze te ver gingen en werden opgenomen om geholpen te worden aan boulimia en anorexia.

Ik weet nog dat mijn gewicht in mijn jeugd best redelijk was, maar binnen een gezin van allemaal slanke mensen was ik echt wel de dikste. En zo voelde dat ook. Mijn ouders hebben ons een mooie jeugd gegeven. Wij woonden in de mooiste huizen, droegen de mooiste kleren, geld was er in overvloed, er was aanzien. Er was ook een keerzijde. Ik leerde dat je aan de buitenwereld niet laat zien als het wat minder met je gaat. Het gras was bij ons altijd groener

Mijn eetverslaving was mijn geheim

Dit maakte dat ik niet durfde te vertellen dat ik helemaal niet zo blij was. Op de middelbare school werd ik gepest, hoorde er niet bij en de pijn die ik hiervan had verstopte ik met eten. Als ik bij mijn kopje thee een pak roze koeken op had gegeten voelde ik mij weer beter. Tot het moment dat ik weer werd geconfronteerd met mijn gewicht. Steeds voelde ik dat ik er niet bij hoorde, ik deed mijn best om erbij te horen, paste mij altijd aan. De pijn die dit deed verdoofde ik met eten.

In mijn ogen was ik niet verslaafd. Verslaafd zijn had voor mij te maken met alcohol, veel te veel drinken. Van dichtbij heb ik dit meegemaakt. In mijn pubertijd nam ik mij voor om nooit alcoholverslaafd te worden. Toch kreeg alcohol een belangrijke rol in mijn, en later ons, sociale leven. Bij gezelligheid, verdriet, feesten hoorde drank en eten. Ik dacht dat eten en alcohol het middel was om het gezellig te maken. Als ik lekkere hapjes en drankjes serveerde dan hoorde ik erbij, dan kreeg ik complimentjes.

Eten was het middel om mijn leven vol te houden

5 Jaar geleden realiseerde ik mij dat ik wel een eetverslaving had, dat ik door deze verslaving niet de vrouw was die ik echt wilde zijn. Als ik mijn verslaving in stand bleef houden hoe zou ik dan eindigen? Ik was echt veel te zwaar, mijn bloeddruk was te hoog, ik lag bijna iedere avond uitgeblust op de bank, ’s nachts lag ik te piekeren, stond niet uitgerust op. Het weekend gebruikte ik om bij te slapen, de rondjes lopen met de hond werden steeds korter.

Ik realiseerde mij dat voor mij was eten het middel was om mijn leven vol te houden

De pijn van wat ik op dat moment in de spiegel zag was zo groot dat ik het besluit nam om ‘cold turkey’ af te kicken van mijn eetverslaving. Ik sprak tegen mezelf uit dat ik ‘eetverslaafd’ was, dat ik nooit meer deze vrouw wilde zijn die ik was geworden. Ik voelde mijn kracht en de wil om gezond, fit en energiek te worden, dat ik het goede voorbeeld voor mijn kinderen wilde zijn en samen met mijn jongens oud wil worden.

Er viel een last van mijn schouders af. Tuurlijk was er wat spanning, ik wist dat ik nog veel te leren had over voeding, het leven. Het voelde goed. Ik wist waar al het eten voor stond en ben de eerste paar dagen op onderzoek uitgegaan. Welk eten had ik wel nodig om mij goed te voelen, welke hoeveelheden eten had ik nodig om gezond, fit en energiek te worden. Hoeveel kon ik eten om en gezond, fit en energiek te zijn en af te vallen. Mijn ogen werden geopend, ik ontdekte dat ik met ‘normaal’ eten uit de supermarkt, mijn doel ging bereiken. Dat zo af en toe een stukje chocolade, koekje of kroketje prima past in een gezonde levensstijl.

Door steeds beter voor mezelf te gaan zorgen, voelde ik dat ik niet meer hoefde te eten om mij gelukkig te voelen. Ik leerde dat ik door goed te eten en voldoende te bewegen steeds fitter, gezonder en energieker werd. Iedere ochtend zag ik in de spiegel het verschil. De vermoeidheid verdween, de hoofdpijnen werden minder, de sprankeling van energie kwam terug.

Het onder ogen zien dat ik wel verslaafd was aan eten en het rigoureuze besluit dat ik nam voelde zo goed, dat dit mij kracht gaf.

De consequenties van mijn keuze, zowel positief als negatief, heb ik omarmd. Ik heb heel veel positieve reacties gekregen, maar ook net zoveel negatieve. Er is zo vaak gezegd ‘wow wat knap van je. Ik zou ook wel willen, maar …’.  Precies dat wat ik ook altijd zei als een vriendin van mij aan het lijnen was. Ik voel mij niet zielig als ik nee zeg tegen een stuk taart of iets anders. Ik ben juist dankbaar omdat ik weet dat ik de volgende dag weer bruis van energie als ik deze keuze maak. Sinds 5 jaar koester ik mijn gezondheid. Eten is geen vlucht meer, ik ben een grote meid en kan het leven aan.

Heel vraag kreeg ik te horen ‘Claudia wat ben jij aan het doen, we zien je altijd eten en toch val je af. Wat is je geheim?’ Omdat mijn kijk op eten en het leven was veranderd, ik zoveel had geleerd en een gezond BMI binnen handbereik was besloot ik om mijn kennis te gaan delen. Niet zomaar delen als ervaringsdeskundige, maar juist ook met goede opleidingen als kennisbron.

Als ik om mij heen kijk dan zie ik helaas steeds meer vrouwen zwaarder worden. Waar ‘vroeger’ maat 38 normaal was, is dat al opgeschoven naar maat 40-42. Ik lees ook steeds vaker dat obesitas een serieuze bedreiging aan het worden is. Steeds meer mensen worden op jonge leeftijd ziek dat de kosten voor de gezondheidszorg de pan uitrijzen.

Je gewicht zegt niks over je gezondheid

Als je nu, een beetje of veel te veel, te zwaar bent wil dit niet zeggen dat je ongezond bent, baalt van je spiegelbeeld of altijd moe en uitgeblust bent zoals ik was. Maar omdat ik om mij heen zoveel vrouwen zie worstelen met hun gewicht, met het eeuwige dieten deel ik mijn verhaal met je.

De keuze die ik 5 jaar geleden op het diepste punt van mijn leven heb gemaakt heeft mij zoveel gebracht. De zorgen over mijn gezondheid zijn voorbij. Ik ben fit en energiek, voel mij 30 in plaats van 48 jaar. Mijn hormonale klachten zijn veel minder, ik slaap goed, hang bijna nooit meer uitgeblust op de bank.

Dit is mijn verhaal, mijn leven. De dag dat ik besloot om afscheid te nemen van mijn eetverslaving zag ik voor mij hoe ik er over 5 jaar uit zou zien als ik door zou blijven gaan met mijn oude leven. Ik schrok van wat ik zag, een nog zwaardere vrouw, die gebukt ging onder haar gewicht, de energie was weg, ze sleepte zichzelf als het ware door haar leven. Alles wat ik niet wilde. Op dat moment heb ik de afspraak met mezelf gemaakt om, no matter what, gezond, energiek en fit te worden met een gezond gewicht. Ik besloot dat ik door niets of niemand meer van mijn pad afgebracht wilde worden. Geen excuses meer, maar voortaan denken in mogelijkheden om te worden wie ik wilde zijn.

Met mijn overgewicht was ik niet de vrouw die ik diep van binnen wilde zijn

Ik heb mijn verhaal voor je opgeschreven, mijn bekentenis dat ik eetverslaafd ben met je gedeeld omdat ik de magie van het maken van een keuze met je wil delen. De diepe dankbare gevoelens die ik heb doordat ik een keuze durfde te maken voor mezelf. Intens dankbaar voor de energie die ik heb gekregen door deze keuze te maken. Ik hoop dat het delen van mijn verhaal een bron van inspiratie voor je is als jij het nodig hebt. Ik wens je toe dat je het leven leeft of gaat leven dat je gelukkig maakt.