Een paar maanden geleden sprak ik een mooie vrouw die zo op het eerste gezicht heel erg gelukkig leek.
Ze geniet van het leven, heeft een leuke baan, de kinderen worden steeds zelfstandiger. Ze heeft een lieve man, leuke vriendinnen, het lijkt alsof ze het allemaal goed voor elkaar heeft. En toch was er meer aan de hand. Ze vertrouwde aan mij toe dat ze het er niet meer met haar vriendinnen over durfde te hebben hoe ze worstelt met haar gewicht. Ze baalt er zo van dat ze eigenlijk alles heeft wat haar hartje begeert, maar dat ze zo ontzettend baalt van haar lichaam. Hoe verdrietig ze zich voelde als ze ’s ochtends in de spiegel keek nadat ze zich had opgemaakt en aangekleed.
Mijn hart brak. Ik herkende mijn oude ik in haar. Zij is de vrouw die ik ook was. Het liefste wilde ik gelijk mijn arm om haar heen slaan en vertellen dat het wel goed komt als ze voor zichzelf gaat kiezen.
Ze vertelde verder over hoe graag ze weer, zonder dat ze haar zwembandjes zag, een jurkje wilde dragen. Zo’n jurkje waar haar figuur veel beter in uit zou komen en niet zo’n wijde jurk die ze nu alleen maar durfde te dragen. Aan haar man en vriendinnen durfde ze dit niet te vertellen. Ze schaamde zich ervoor. Ze had alles toch goed voor elkaar, waarom was ze dan zo ontevreden. Haar kledingkast hing tenslotte vol met prachtige kleren, maar toch. Die kleding was dan wel mooi, maar eigenlijk niet wat ze het allerliefste wilde dragen.
Het viel mij op dat ze, terwijl ze dit aan het vertellen was, toch een glimlach op haar gezicht toverde. Het leek alsof ze haar pijn niet durfde te laten zien. Alweer brak mijn hart, want ook dit herkende ik. Het was alsof ik in een spiegel keek en weer terug in de tijd werd geworpen. Ik zag die oude Claudia die ook een kast vol kleding had. De Claudia die graag winkelde, maar stiekem baalde van de kleren die ze moest kopen. Ze wilde zo graag ook dat leuke jurkje of die strakke broek dragen. Maar de spiegel was genadeloos.
De vrouw vertelde verder, het voelde alsof ze het fijn vond dat ze eindelijk haar verhaal mocht doen. Dat ze eindelijk mocht vertellen over haar frustratie zonder dat haar vriendinnen het goed gingen praten. Ze vertelde dat ze een grote wens had, zeg maar een droom. Ze wilde heel graag weer een keertje een mooie foto van haar zelf met de kinderen. Er waren wel foto’s van haar met de kinderen, maar dan stond zij achteraan. En pfff voordat die foto eindelijk goed genoeg was, dan waren er al heel veel weggegooid door haar.
Maar ze wilde nu eindelijk wel zo’n foto waar ze zelf in het midden stond in. Gewoon van top tot teen. Niet dat ze droomde van een modellenlijf, maar gewoon zo’n foto van top tot teen waar ze goed opstond. En niet zoals nu. Ze vertelde dat ze besefte dat ze de laatste jaren bijna nooit meer op de foto was gegaan. Zij maakte van iedereen foto’s, deed alsof ze dat leuk vond, zodat anderen niet de kans kregen om haar op de foto te zetten. Die confrontatie iedere keer wilde ze niet meer aangaan. Dan was het weer die onderkin, dan haar buik, ze vond het gewoon niet fijn om te zien hoe zwaar ze eigenlijk was.
Ze vertelde dat ze laatst samen met haar beste vriendin foto’s aan het kijken was en toen schrok ze. Het viel haar ineens op hoe weinig foto’s ze had van zichzelf met haar kinderen. Ineens overviel haar een gevoel, een gedachte. Wat als ze er ineens niet meer was, dan hadden haar kinderen geen leuke foto’s meer van haar.
Ze werd verdrietig, de tranen sprongen in haar ogen. Ik moest mijn best doen om mijn tranen weg te slikken. Ik voelde haar pijn, haar onmacht, haar boosheid.
Samen zaten wij stil naast elkaar, ieder met onze eigen gedachtes. Ik voelde dat ik haar kon helpen, bijna had ik het haar verteld. Ik wilde haar vertellen hoe fijn het is als je weer tevreden en blij kan zijn met je eigen lichaam. Hoe gaaf het is als je weer op de foto durft te gaan.
We slikten allebei onze tranen weg en keken elkaar met waterige ogen aan, en toen ….
Begon haar telefoon te piepen, een indringend signaal. Ze veegde haar ogen droog, trok haar kleren strak en rechte haar rug en toverde weer een glimlach op haar gezicht. De plicht riep, haar dochter had haar dringend nodig.
Met een warme omhelzing namen we afscheid van elkaar niet wetende of we elkaar ooit weer ergens tegen gaan komen.
Tot afgelopen weekend. Ze stuurde mij een berichtje. Alweer sprongen de tranen in mijn ogen. Na ons gesprek was ze gaan nadenken over wat haar zo dwars zat, waarom ze niet gewoonweg tevreden kon zijn. Ze had ontdekt dat het niet alleen om haar gewicht ging, maar over veel meer. Ze schreef dat ze klaar was om de volgende stap te gaan zetten, ze was klaar met de worsteling.
Ze wil zich deze zomer niet meer verschuilen achter de camera, maar juist stralen voor de camera.
