Spiegelbeeld vertel eens even….
Als ze in de spiegel kijk dan ziet ze een mooi gezicht en toch klopt het niet. Ze kijkt naar een vrouw die lijkt op wie ze wil zijn, maar die er anders uitziet dan dat ze zou willen. Als ze naar haar mond kijk dan ziet ze een glimlach. Een glimlach met een verhaal, haar glimlach verteld haar dat er iets aan de hand is. Ze ziet een verbeten trekje om haar mond.
Als ze in haar ogen kijkt dan ziet ze een lichte sprankeling. Een sprankeling van hoop, hoop dat ze ooit wel een ontspannen relatie met eten heeft. Een sprankje hoop dat het strenge dieet dat ze aan het volgen is nu wel het wondermiddel is.
Als ik haar diep in de ogen kijk dan voel ik haar pijn, haar angst. Haar angst om toe te geven dat het zo echt niet langer kan, haar pijn die ze voelde toen ze vanochtend op de weegschaal ging staan. Het verdriet omdat ze het gevoel heeft dat ze een loser is omdat het haar maar niet lukt om te stoppen met al dat eten. Ze voelt zich verdrietig omdat ze aan niemand durft te vertellen dat ze stiekem altijd wat extra’s in haar mond stopt als niemand het ziet.
Ze denkt weer terug aan gisteren. Ze had zich nog zo voorgenomen om maar een klein stukje chocola te eten. Gewoon een klein stukje omdat ze heeft gehoord dat dit best mag en kan. En toch is het haar alweer niet gelukt om zich te beheersen, om zich in te houden. Toen ze net het laatste stuk van de reep pakte ging de deurbel. De paniek sloeg toe, niemand mocht het weten dat ze aan de chocolade zat. Snel slikte ze het stuk chocolade door, de wikkel van de reep propte ze zo ver mogelijk onderin de prullenbak, als niemand het maar zag… Als niemand maar door heeft hoe zwak ze vandaag weer was geweest.
De rest van de dag voelde ze zich schuldig, durfde nauwelijks meer te eten. Bang voor de weegschaal, moe van het eeuwige gevecht met eten.
Als ze kijkt naar de vrouw in de spiegel dan voelt ze dat het tijd is voor een peptalk, een peptalk om zich beter te voelen. Beter want straks gaat ze winkelen met haar vriendinnen. Ze heeft zich er zo op verheugd, samen shoppen voor het feestje dat ze gaat geven, Stil denkt ze terug aan het moment dat ze besloot om het feestje te gaan organiseren. Ze had zich nog zo voorgenomen dat ze dan echt 10 kilo lichter zou zijn zodat ze het stralende middelpunt was. In haar dromen had ze al een nieuw jurkje uitgezocht. Dat mooie jurkje waarin haar taille goed zou uitkomen en dat geweldig zou staan bij haar nieuwe hakken. Iedereen zou het zien dat ze was afgevallen en haar complimentjes geven.
Nu kijkt ze in de spiegel en ziet het verdriet in haar ogen dat het alweer niet gelukt is. Waarom vraagt ze zichzelf af, hoe kan het toch dat ik het niet kan, dat ik zo’n zwakkeling ben…
Jarenlang heb ik gevochten met mijn spiegelbeeld. In mijn hoofd was het allemaal anders, mijn spiegelbeeld liet mij zien hoe het in werkelijkheid was. De waarheid was hard, keihard. Dit deed pijn. Zoveel pijn dat ik op een dag besloot om voor eens en voor altijd eerlijk te zijn tegen mezelf. Om mezelf eens flink de waarheid te zeggen.
Het was alsof er een wereld voor mij openging, de waas van het altijd maar goedpraten verdween. Ik zag en voelde dat het tijd werd om eerlijk te worden. Dat ik mij niet langer kon verschuilen achter alle excuses die ik had.
Het was hard en pijnlijk. Ik voelde mij een echte zwakkeling, een vrouw die had gefaald.
Tot het moment dat ik mij realiseerde dat ik op andere vlakken geen zwakkeling was, dat ik er daar wel alles aan deed om goed te zijn. Waarom zou ik dat dan ook niet kunnen met het eten en goed voor mezelf zorgen.
De spiegel die ik mezelf had voorgehouden liet zien dat ik wel sterk en krachtig kon zijn, maar ook dat ik op het gebied van eten en voor mezelf zorgen nog heel veel te leren had.
Te zwaar zijn, verkeerd eten of stiekem eten is geen karaktereigenschap, vaak zijn het gewoontes. Het mooiste is dat je gewoontes kan veranderen. Alleen heeft dit tijd nodig. Tijd om voor jezelf te bedenken wat wel bij je past, wat je anders wil gaan doen, tijd om eraan te wennen. Net zoals dat je hebt leren autorijden, dat ging ook stap voor stap.
Gun jezelf te tijd en begin klein. Beginnen is moeilijk, maar als jij echt wil veranderen, voortaan tevreden wil zijn als je naar jezelf kijkt in de spiegel dan moedig ik je van harte aan om de eerste stap te gaan zetten. Ik kan je verzekeren, het is meer dan moeite waard!
Wat zie jij als je in de spiegel kijkt?