VERWARD JIJ WELEENS JE GEVOELENS MET HONGER
Als honger niet het probleem is, is eten niet de oplossing….
Toen ik dit eenmaal doorhad ging er een wereld voor mij open schreef laatst één van mijn lieve klanten…
Ik herinner mij nog goed het eerste gesprek dat wij hierover hadden. Ze vertelde dat ze altijd in de weer was, ze was zo moe, wilde tijd voor zichzelf. Maar iedere keer als ze dacht ‘nu is het mijn tijd, nu komt niemand mij meer storen’ ging het toch weer mis. Dan vroeg bijvoorbeeld haar zoon waar zijn skateboard was of wilde haar dochter persé dat mama haar wegbracht naar het hockeyveld. En wat deed mijn klant… Misschien herken je het wel. Ze zucht diep, mopperde want ze was eigenlijk al te moe en moest nog zoveel andere dingen doen. En toch stond ze op en ging weer aan de slag.
Mamaaaaaa kan je even…
Haar kopje thee verhuisde naar het aanrecht en toen ze heel even tijd had begon die rol koekjes ook nog eens keihard te gillen dat ze opgegeten moesten worden. In de paar minuten die ze voor zichzelf had werkte ze heel snel een aantal koekjes naar binnen. Dus niet alleen dat ene koekje dat ze met zichzelf had afgesproken. Tja en toen kwam ineens haar zoon de keuken binnengestormd.
Daar stond ze. Niet met haar mond vol tanden, maar met haar mond vol koekjes! Ze kon wel door de grondzakken, zo schaamde ze zich. De tranen stonden in haar ogen, maar ze moest zich groot houden, sterk zijn, niet aan haar zoon laten zien dat het pijn deed. Snel slikte ze de koekjes in haar mond door en gaf haar zoon een glas limonade en een koekje. 1 Koekje, omdat ze wilde dat haar zoon teveel zou gaan snoepen. Het was tenslotte bijna etenstijd.
Het probleem van mijn lieve klant was tijd, tijd voor zichzelf. Ze stond altijd voor iedereen klaar, behalve voor zichzelf. Dus vroeg ik aan haar “maar wat wil je nu eigenlijk echt als je moe bent?”
Wat wil je nu echt?
Deze vraag overviel haar, het bleef even stil. Rustig zat ze voor zich uit te staren en ineens was daar het antwoord. Onzeker zei ze “Eigenlijk wil ik dan gewoon even rustig op de bank zitten en even helemaal niks doen. Maar … dat kan echt niet, er is nog zoveel te doen.”
Ik zag de pijn, de vermoeidheid in haar ogen. Ik voelde haar twijfel, de angst om voor zichzelf te kiezen. Daarom was mijn volgende vraag aan haar hoeveel tijd ze voor zichzelf nam in de keuken met haar kopje thee en de rol koekjes. Maar ook hoe ze zich dan voelde.
Dit was de grote ommezwaai. Ze realiseerde zich dat ze dan ook ‘gewoon’ 10 minuten tijd voor zichzelf had. Alleen gaf die tijd voor zichzelf haar geen goed gevoel, sterker nog ze voelde zich daarna alleen maar beroerder. Zo beroerd dat ze dan juist helemaal geen geduld meer had voor haar kinderen. Ze voelde zich een slechte moeder als ze even alleen wilde zijn, gewoon geen gezeur aan haar hoofd, maar even ‘me-time’.
Vanaf die dag staat ze zichzelf toe om even lekker rustig op de bank te gaan zitten met haar kop thee. De ene keer met een tijdschrift, soms gunt ze zichzelf een lekker koekje bij de thee en weer een andere keer gewoon helemaal niks. Want zij weet nu wel wat voor haar de oplossing is als honger niet het probleem is.
Zij heeft de balans gevonden tussen genieten en afvallen!