Vandaag vier ik een feestje!!! Een feestje omdat het deze voorjaarsvakantie precies 4 jaar geleden is dat ik voor het eerst sinds mijn jonge jeugd weer een bikini durfde te dragen.
Jarenlang droomde ik hiervan. Ieder jaar zag ik mooie, zelfverzekerde en vooral stralende vrouwen in bikini lopen. De ene vrouw slank, de andere voller. Gewicht deed er niet toe, ze waren tevreden, vol zelfvertrouwen. Ze geloofde in zichzelf, precies dat wat ik niet deed.
Geloof jij nog in jezelf? Twijfel jij zoveel aan jezelf dat je niet meer weet of jij het wel waard bent?
Best eng hè deze vragen? Ik dacht ‘vroeger’ echt dat ik het niet waard was om veel beter voor mezelf te zorgen. De eerste jaren op de lagere school was ik een onbezorgd meisje met veel vriendinnetjes en vriendjes. Als een echte Pippi Langkous huppelde ik onbezorgd door het leven. Trots op mijn sproetjes en rode haren. Tot die ene dag dat de grootste pestkop van de school in het speelkwartier tegen mij riep “VUURTOREN wacht op SPROETENEILAND! Ik huppelde nog vrolijk en onschuldig door. Had niet in de gaten dat deze zin het leven zou gaan veranderen. Weet je, ik weet eigenlijk pas sinds 4 jaar dat deze zin mijn leven heeft veranderd…
De andere kinderen op het schoolplein vonden het kennelijk heel erg grappig wat de grootste pestkop had geroepen er was niemand, ik kan mij niemand herinneren, die tegen de pestkop zei dat hij zijn kop moest houden! Het was denk ik zo grappig dat al heel snel veel meer kinderen dit begonnen te roepen. Thuis durfde ik er niks over te zeggen. Ik was bang dat het niet goed was als ik zou vertellen wat er was gebeurd op het schoolplein. Dat ik eigenlijk een beetje bang was om naar school te gaan. Dus zette ik altijd mijn liefste lach op en deed heel hard mijn best om er bij te horen. En als ik mij verdrietig voelde dan kocht ik van mijn zakgeld iets lekkers en ging dat in mijn eentje opeten. Ik wilde het met niemand delen, dit was mijn lekkers, dat liet ik mij niet afpakken.
Ik was opgelucht toen ik eindelijk naar de Middelbare school kon gaan. Daar zou het vast veel beter zijn. Veel beter dan op de lagere school. Niemand kende mij daar en dat was vast goed. Het eerste jaar was een feestje, wat was die school leuk. Ik had veel vriendinnen en genoot omdat ik mezelf mocht zijn. Tot die ene dag… Die dag dat wij gingen verhuizen. Verhuizen naar een ander dorp, overstappen naar een nieuwe school.
Vol goede moed begon ik de eerste dag op de nieuwe school. Ik was vastberaden om leuke vriendinnen te krijgen, net zo leuk als op de oude school. Had ik maar beter geweten. Gelukkig vond ik snel een hele lieve vriendin, dankzij haar ben ik door de jaren op de middelbare school gekomen. Dat was mijn lichtpuntje. Thuis durfde ik niet te vertellen dat ik alweer werd gepest. Ik zette mijn liefste glimlach op en ging door. Dag in dag uit doorstond ik de kwelling van mijn klasgenoten. De ene keer werd mijn fiets gesloopt, de andere keer mijn agenda onderhanden genomen en weer een volgende keer stonden ze mij op te wachten buiten de poort. En wat deed ik, ik kocht wat lekkers en kroop in mijn schulp.
De jaren na de middelbare school werd het beter, maar het wegeten van gevoelens bleef ik doen. Ik wist niet beter, had niet anders geleerd. Als ik mij niet goed voelde ging ik eten en als het gezellig was werd er ook (veel) gegeten en gedronken. Nooit leerde ik om goed naar mijn eigen lichaam te luisteren. En ieder jaar werd ik weer een beetje zwaarder. Ik baalde vreselijk van mijn gewicht, van die veel te dikke buik die in de weg zat als ik wilde bukken.
Dan kocht ik weer een zelfhulpboek of deed mee aan een challenge. Daarna was ik vastberaden om eindelijk mijn droom waar te gaan maken. En toch lukte het niet. Iedere keer gebeurde er weer iets waardoor ik toch weer ging eten. Dat knopje ging toch weer om, de verkeerde kant op..
Tot die ene dag dat ik mij heel goed realiseerde wat er zou gaan gebeuren als ik niet zou veranderen. Dan werd ik ieder jaar een beetje dikker, kon ik echt leuke kleding kopen wel op mijn buik schrijven, en zou ik voor altijd blijven dromen van die fitte, actieve, gezonde, stralende vrouw die ik wilde zijn.
Die dat besloot ik dat het ‘over en uit’ was met al mijn excuses! Er was geen weg meer terug en heb ik de eerste stappen gezet op weg naar de vrouw waar ik altijd al van had gedroomd.
Om echt te veranderen heb ik in ‘dat wat wat ik wilde gaan veranderen’ veel tijd en energie moeten stoppen. Het was een leerschool, een uitdaging. Soms best wel eng en soms makkelijk. Langzaam groeide het geloof in mijzelf en in wat ik aan het doen was. Week na week ging ik stug door, ook als de weegschaal een keertje minder vriendelijk was. Ik werd “UNSTOPPABLE”. Ik kon ook niet stoppen omdat wat ik aan het doen was mijn levensstijl werd. Ik kreeg de levensstijl van de vrouw die ik wilde zijn. Dag na dag kwam mijn doel dichterbij, het werd de werkelijkheid. Ik hoefde niet langer te dromen van die vrouw, ik was die vrouw geworden.
Opgeven was geen optie, want waarom zou ik mijn nieuwe levensstijl die zo goed bij mij paste op gaan geven… Inderdaad dat kon ik niet en ga ik ook nooit meer doen.
Ik weet dat als jij echt bereid bent om je doel te gaan bereiken, je dit ook gaat lukken. Dat weet ik zeker. Als jij weet dat opgeven geen optie is omdat het niet halen van je doel grote gevolgen heeft, dan ga je door. Dag na dag, na dag. Dit is ook precies wat slanke mensen doen. Het grote verschil is dat zij het onbewust doen. Zij hebben ‘het geluk’ dat ze deze gewoontes al thuis hebben geleerd of misschien, net zoals ik heb gedaan, ze later zelf hebben aangeleerd. Vraag maar eens aan een ‘slank persoon’ waarom hij of zij zo slank blijft. Misschien moet je even doorvragen, maar uiteindelijk zal je als antwoord krijgen dat ze anders te zwaar worden, of dat het niet goed is voor de gezondheid.
Weet dat je alles kan bereiken als jij er echt in gelooft. Laat je niet afschrikken door het onbekende. Zoek wat bij je eigen unieke ik past! En geef niet op, ga door, recht op je doel af! Hoe gaaf is het dat we dit dan ook gaan doen tijdens de VIP Masterclass, ik ga je die dag en de weken daarna helpen om je eigen unieke levensstijl en dus ook eetpatroon te ontdekken.
Ik beloof je dat er een dag komt dat het plaatje compleet is, dat je transformatie compleet is. Dit is de dag waarop jij merkt dat je onbewust keuzes maakt vanuit je doel in plaats vanuit een situatie. Net zoals die ‘slanke mensen’ doen.