Geloof jij ‘het’ nog steeds als jij je masker hebt afgezet?
Ik kijk haar aan en nodig haar uit om te gaan zitten. Het is alweer even geleden dat we elkaar hebben gezien. Ik kijk in haar ogen en zie dat ze haar masker heeft opgezet. Ik voel de twijfel, de angst om te vertellen wat ze nu echt voelt. In ‘a split second’ weet ik het. Zij staat nu op het punt waar heel veel vrouwen die al bij mij zijn geweest komen.
Terwijl ik in de keuken voor haar een cappuccino maak verteld ze vrolijk over haar vakantie. Hoe mooi de weken samen met haar lieve man en de kinderen waren. De kinderen zijn pubers, zij gingen hun eigen weg. Ze hadden gelijk vanaf de eerste dag vrienden met wie ze gingen zwemmen en ’s avonds chillen. Alles was goed, als er maar voldoende eten en drinken was. Haar gezicht leek te stralen toen ze vertelde dat ze haar niet meer nodig hadden. Ik keek haar in haar ogen en zag de twijfel. Was het wel zo leuk, mocht ze wel vertellen dat de pubers eigenlijk heel vervelend en egoïstisch deden? Of was het egoïstisch en ondankbaar als ze het zou vertellen?
Nippend aan haar cappuccino vertelt ze verder over de vakantie. Ze kijkt mij niet aan. Ze staart in de verte en verteld zo mooi en levendig over de uitstapjes die ze samen met haar man heeft gemaakt, dat ik de omgeving helemaal voor mij zie. Toch voel ik aan haar stem dat er iets niet helemaal klopt. Is dit wel de werkelijkheid? Was ze echt zo blij en tevreden met de keuzes die ze had gemaakt. Ik voel dat ze voorzichtig haar woorden kiest, er is een lichte aarzeling. Het is alsof ze het zelf opmerkt.
Ineens zet ze haar cappuccino neer en kijkt mij aan. Haar ogen zijn vochtig, ze vecht tegen haar tranen. Het is alsof ze op toestemming wacht. De toestemming om haar masker af te mogen zetten, om te laten zien wat ze echt voelt. Ik zie de twijfel, het gevecht en vertel aan haar wat ze heeft gezegd en wat ik zie. Het beeld, de woorden die niet bij elkaar passen. Dat er geen goed of fout is, dat het juist goed is als ze niet langer haar gevoelens wegstopt. Dat haar gevoelens er mogen zijn.
Ze kijkt mij aan, haalt diep adem en begint te vertellen. Een waterval aan woorden komt op gang. De stroom van woorden vertellen haar verhaal. Het verhaal waarin ze langzaam zichzelf kwijt is geraakt. Het vrolijke, blije meisje van vroeger is niet meer. Dat meisje waar ze eigenlijk naar verlangd, maar wat er niet mag zijn. Dat kan niet. Ze moet groot en sterk zijn voor haar man. Tijdens de vakantie hebben ze eindelijk tijd samen. Kostbare tijd. Straks wordt hij weer in beslag genomen door zijn werk.
Ze leunt voorover en gaat verder. Ze moet een voorbeeld voor haar pubers zijn. Laten zien dat je moet genieten van het leven. Dat je vooral overal aan mee moet doen. Je kan beter populair zijn en met de massa meegaan, dan hoor je er tenminste bij. Anderen vooral niet teleurstellen. Dat haar pubers haar daarom als ‘huishoudster’ gebruiken neemt ze op de koop toe. De vakantie is belangrijk voor de kinderen, het moet een feestje zijn, laat ze maar.
Ze zakt achterover in haar stoel en pakt een tissue om haar tranen te drogen. Ik sta op en loop naar de keuken om wat te drinken voor haar te pakken. Ik laat haar even alleen met haar gedachtes en gevoelens. Als ik het glas water voor haar neerzet kijk ik haar in haar ogen en zie de opluchting. Haar gezicht zegt mij dat ze haar masker heeft afgezet. Dat ze klaar is om de volgende stap te gaan zetten. Om te gaan leven als de vrouw die zij wil zijn.
Als ze er klaar voor is vraag ik haar te vertellen wat haar diepste wens is. Wat het voor haar zou betekenen als ze haar wens laat uitkomen? Maar ook wat het allerergste is dat haar kan overkomen als ze voor zichzelf gaat kiezen. Als ze ja zegt tegen zichzelf.
Als je liefdevol voor jezelf kiest, dan kan je die ander pas oprecht geven wat hij nodig heeft. Pas dan leef je het leven als de vrouw die jij wil zijn. Je mooiste Bourgondische leven.
