Over ‘blikje worst en frikandellen’

‘Hey Mam, jullie gaan vanavond toch wel frikandellen eten met friet en een vette ijsco na?’ Ik heb mijn oudste zoon, Victor, aan de telefoon en aan zijn stem hoor ik dat hij dubbel ligt van het lachen om zijn eigen grap. Hij gaat verder ‘En wat heb je vanochtend op je brood  gedaan, vast ‘blikje worst’? Je hebt zeker ook een groot glas verse jus gekocht’…..

Verdorie, hij is gewoon zijn moeder voor de gek aan het houden, hij met zijn blikje worst en frikandellen….. grrrr. Ondertussen appt hij een foto door van het eten dat hij samen met zijn broertje die avond gaat eten. Geen pizza of frikandellen, maar zalm uit de oven, broccoli en gebakken aardappeltjes …. zonder mayonaise.

Terwijl ik uitkijk over de zee denk ik terug aan hoe het ooit was. Hoe kon het toch dat ik toen niet wist wat ik nu wel weet. Maar ook dat ik dacht dat ik toen echt goed bezig was en iedere vakantie zwaarder thuis kwam.

Zomer 1999. Victor was net 2 jaar, een heerlijk vrolijk mannetje met een duidelijke eigen willetje. ‘Ik ben twee en ik zeg nee’ had hij net uitgevonden …. Nee nee en nog eens nee. Hopeloos werden we er van. Gelukkig hadden we ‘blikje worst’ meegenomen. Leverpastei uit een blikje, dik uitgesmeerd op een ‘bruin stokbroodje’. Ik was helemaal blij, mijn kind at tenminste bruin brood en gezond beleg.

Het is wat ik had geleerd. Bruin brood met vlees is beter dan wit brood met jam, pindakaas of chocoladepasta.

Om te zorgen dat hij in ieder geval zuivel en wat fruit binnen kreeg, het was tenslotte vakantie, kochten we een drinkyoghurt. Op de verpakking stond, met stukjes fruit… Voor onszelf kochten we pakken sinaasappelsap. Goed voor de vitamientjes dachten wij.

Goed voorbereid gingen we iedere dag naar het strand. Met steevast een ‘bruin stokbroodje blikje worst’ voor Victor en voor ons stokbroodjes met smeerkaas. Lekker makkelijk. Voor Vic een pakje appelsap erbij. Had hij weer wat fruit binnen en wij spoelde het brood weg met een blikje cola. Ach het was tenslotte vakantie.

Als de verveling toesloeg, we het even beu waren haalde we een zak chips uit de strandtas en aten we die op. Natuurlijk kreeg de kleine dreumes ook chipjes in zijn knuistjes geduwd. En voordat we naar huis gingen, moest er nog snel een ijsje gekocht worden…. Ach het was tenslotte vakantie.

’s Avonds stonden we voor een uitdaging. Meneer ‘ik ben twee en ik zeg nee’ weigerde te eten. Mijn moederhart brak, we konden dat ventje toch niet zonder eten naar bed laten gaan. Alles veranderde toen we op een avond halverwege de eerste week bij een restaurantje terecht kwamen. Het kindermenu bestond uit 2 frikandellen en frietjes. Hoe blij kan je een kind maken….. Wij ouders waren blij, ons kind ging met een goed gevuld buikje slapen ….. Om de paar dagen gingen we terug naar dit restaurant, daar zagen onze jongen tenminste smullen en later tevreden in de buggy in slaap vallen…..

Het is nu makkelijk om te zeggen ‘Ja Claudia wist je echt niet beter, doe niet zo onnozel!’ Als ik eerlijk ben moet ik bekennen, tuurlijk wist ik dat frikandellen niet gezond waren. Maar ja het was tenslotte vakantie.

En voor de rest, nee ik wist toen niet wat ik nu wist. Ik was compleet in de ban van wat ik op de verpakkingen in de supermarkt zag staan. Alles kon je mij wijsmaken. Ik wist het echt niet.

Ik ben opgegroeid in Brabant met een moeder die geen keukenprinses was en een vader die van lekker eten hield. Dus aten we in het weekend worstenbroodjes, gingen we vaak uit eten en was er iedere avond een toetje. Een bakje vanille of chocolade vla met daaroverheen een toefje slagroom en twee speculaasjes verkruimeld. Verse groenten aten we niet zo vaak, een potje of blikje was makkelijker.

Victor is uitgegroeid tot een super leuke, verstandige en gezonde kerel. Hij snapt er niks van als ik vertel dat ik het echt niet wist.

Terwijl ik over de zee staar denk ik terug aan wat ik nu zie gebeuren in de supermarkt. De misleidingen zijn alleen maar groter geworden, de verwarring over wat nu echt gezond eten is, groeit met de dag. Als het niet zo zou zijn, dan zagen we dat wel terug in de feiten. In 2019 had 50,1% van de Nederlandse bevolking (18 jaar en ouder) matig of ernstig overgewicht.

Hoe zou het zijn als de overheid grote bedrijven gaat verplichten om echt eerlijk te zijn over de producten? Als er geen claims meer op verpakkingen mogen staan die een vertekend beeld van de waarheid geven? Hoe zou het zijn als we allemaal de waarheid over voeding leren kennen?

Ik denk terug aan vroeger, toen ik jong was. Was het echt altijd zo als ik dacht. Nee eigenlijk niet. Toen ik jong was kregen we op zaterdagavond een klein bakje chips met een glaasje prik. Omdat het weekend was. De rest van de week was er hooguit een biscuitje bij de thee als we uit school kwamen. Pas later, in de pubertijd, kreeg ik een andere relatie met eten.

Mijn zelfbeeld was laag, ik voelde me nergens thuis, werd gepest, voelde mij eenzaam. Die eenzaamheid, het verdriet werd verzacht door een pak roze koeken of een zak chips. Mijn behoefte aan zoet was zo groot, verslavend geworden dat ik van het ‘normale eten’ niet meer zoveel at, maar wel vol overgave geen toetje maar een dubbele hoeveelheid toetje naar binnen werkte.

 Als ik nu terugkijk, dan ben ik dankbaar dat ik in 2013 op het dieptepunt van mijn leven tot inkeer kwam en alsnog het goede voorbeeld kon gaan geven aan mijn kinderen. Ik dacht een goede moeder te zijn door ervoor te zorgen dat het ze aan niks ontbrak. Er was altijd snoep, koek en liefde. De weekenden werden gezellig gemaakt met een filmpje en chips. Maar niet voordat we thee hadden gedronken met koeken of chocola. Het was tenslotte weekend, dan moeten we het wel gezellig maken….

Of wat te denken van al die avonden dat we snel even bij de snackbar gingen eten. Of op vrijdag na de hockeytrainingen als verrassing naar de shoarmazaak….. Wij waren graag geziene gasten …..

Straks ga ik Victor een appje sturen van mijn ontbijt …. Een uitzondering, want het is tenslotte vakantie en dan gaan wij iedere dinsdagochtend genieten van een ontbijtje bij op ons favoriete stekje in Saint Tropez. Dit zijn de dagen tijdens de vakantie dat ik wel kies voor een croissant, het liefste met een lik roomboter bij iedere hap.

Wat kan er toch veel veranderen door het nemen van een besluit. Waar je nu ook staat, je kan altijd het tij keren. Want dit is wat ik heb geleerd. Veel te vaak merk ik dat vrouwen blijven hangen in de pijn van het verleden. Maar ja, wat kan je er nog aan doen. Niks, helemaal niks. Het enige dat je wel kan doen is vandaag beslissen hoe jij de rest van je leven wel wil leven.

Die oude pijn blijft, maar de pijn verdwijnt als je die gaat inruilen voor wat je wel brengt tot wie je wil zijn. Ik vind het best als Victor mij de rest van mijn leven blijft pesten met ‘blikje worst, frikandellen en pakken jus d’orange’. Want dankzij de ellende van alle vakantiedagen met blikje worst, frikandellen en pakjes drinken kookt hij nu zo lekker gezond voor zichzelf en je broertje!

*deze blog is geschreven in 2020. Inmiddels heet Victor Sam omdat hij er heel bewust voor heeft gekozen om zichzelf te zijn. Voor hem wil dit zeggen om te gaan leven als vrouw. En dat maakt mij zo trots!!!

P.S. kan je wel een zetje in de rug gebruiken, dan kan de online Becoming You Training je helpen. Stap in het leven van de gezonde, energieke, slanke(re) vrouw, ook als je het nog niet bent! In 6 lessen leer je te gaan leven als deze vrouw, verander je jouw mindset en brengen we je hormonen in balans.

Vrouw in Balans Magazine

Is Gezond en Blijvend afvallen je grote wens?

Download het gratis e-magazine en laat je inspireren

× Waar kan ik je mee helpen?