Ik moet iets bekennen:
Ook ik heb soms totaal geen zin om op te letten wat ik mijn mond stop.
Toen ik een paar weken bezig was met afvallen zat ik in een bubbel. Wat ik deed was een succes en ik werd er alleen maar beter in. Na een paar weken had ik al in de gaten dat ik fitter werd en meer energie kreeg. Ik herinner mij nog hoe blij ik was dat ik de eerste 5 kilo kwijt was. Een overwinning, ik wilde het van de daken schreeuwen. Daarna de euforie omdat mijn broeken van mijn kont gleden. Yesss, ik kon een maat kleiner gaan kopen. Wat mij opviel was dat ik zoveel steun kreeg van de mensen om mij heen. Ze waren allemaal trots en blij dat ik een keuze had gemaakt. Ik zweefde op een grote roze wolk en kon de hele wereld aan.
De eerste 10 kilo kwijtraken was echt een feestje. Mijn wil was zo sterk, ‘Joehoe ik hoef al dat lekkers niet meer, ik ga me echt nooit meer volproppen, die M&M’s doen mij niks meer!’ Maar een paar kilo verder werd het zwaar. Emoties die ik had weggedrukt kwamen ineens het feestje verstoren. Ik kreeg steeds meer commentaar op wat ik aan het doen was, er waren mensen die liever hadden dat ik weer normaal ging doen. De steun werd kritiek. Ik voelde de twijfel opkomen. Lichte paniek, het gevoel dat ik een egoïst was omdat ik voor mezelf had gekozen om gezond en fit te worden. Omdat ik zo graag van mijn dikke buik en mijn moeheid af wilde komen.
Twijfel is goed, maar niet als deze omslaat in angst. Ik wist dit heel goed en toch nam de angst om afgewezen te worden de overhand. Het zorgde ervoor dat ik andere keuzes ging maken. Ik, die had gezworen om nooit meer teveel te eten, die had beweerd dat de eetbuien voorgoed verleden tijd waren, ging toch weer chips, koekjes en chocolade kopen. Ik lette nog steeds op hoeveel ik at, maar nam het niet meer zo nauw. Zonder dat ik mij daar echt van bewust was liet ik steekjes vallen.
Ineens ging het afvallen niet meer vanzelf
De weegschaal was ineens niet meer zo vriendelijk. Duizenden excuses heb ik gebruikt. Ik zei tegen mezelf dat het normaal was, dit was vast dat beruchte plateau, het lag aan mijn hormonen. Een week later gaf ik mijn man de schuld. Hij maakte het mij altijd moeilijk als hij weer eens met een bak chips op de bank ging zitten zei ik tegen mezelf. Alle verantwoordelijkheid schoof ik van mij af. Totdat ik ineens weer dacht aan wat ik zo verschrikkelijk graag wilde en waarom. Het kleine meisje in mij dat briljant was in excuses verzinnen werd wakker. Met tranen in mijn ogen gaf ik mezelf een liefdevolle trap onder mijn kont en nam een besluit. Ik wilde nooit meer te zwaar, moe, futloos, uitgeblust en ongezond zijn door verkeerd te eten en niet te bewegen.
Misschien klinkt het vreemd, maar de weken dat het niet goed ging zijn mijn allerbeste les ooit geweest. Ik had geproefd aan een leven waarin ik meer energie had, veel fitter was, meer genoot en zelfs kleinere kleding kon kopen. De vrijheid die dat gaf. En nu voelde ik mij weer een zware, uitgebluste oude vrouw. De vrouw die zich verschuilde achter haar excuses en niet voor zichzelf op durfde te komen. Alles waarvan ik had gezegd dat ik het niet wilde, dreigde weer terug te komen.
Op het moment dat ik dit inzag voelde het alsof ik weer terug was op mijn roze wolk. Alleen dit keer niet in een bubbel, maar in de realiteit. Het betekende dat ik niet alleen weer de regie over het eten terug moest gaan pakken, maar ook mijn ‘oude shit’ moest gaan opruimen. Mijn rugzak die gevuld was met het verleden moest ik gaan bekijken, besluiten nemen, afscheid nemen, accepteren dat ik nooit verder zou komen als ik het verleden niet zou gaan accepteren.
Opstaan en doorgaan
Die dag heb ik mijn rugzak bedankt en naast mij neergezet. De tranen vloeide, de deur naar het verleden, de oude ik, heb ik die dag bewust gesloten. Niet uit boosheid, maar uit dankbaarheid. Dankbaar omdat ik dankzij mijn verleden wist wat ik niet wilde voor de rest van mijn leven. Vanaf die dag ben ik als een malle gaan werken aan mijn nieuwe ik. Dag in dag uit heb ik mijn uiterste best gedaan om te leven als de vrouw die ik wel wilde zijn. Om echt die gezonde, fitte en energieke vrouw te zijn.
Ik moet je bekennen, ook ik heb niet altijd zin om verstandig met eten om te gaan. Deze dagen horen erbij, that’s life. Het zijn mijn dagen geworden waarop ik heel bewust nadenk over wat ik echt wil, wat voor mij het belangrijkste is. Wil ik die gezonde fitte vrouw zijn of wil ik weer naar hoe het was. Op deze momenten realiseer ik mij meer dan ooit, dat alleen ik verantwoordelijk ben voor hoe ik mij voel en wat ik eet.
Natuurlijk zijn er af en toe dagen dat ik minder goede keuzes maak, dat is niet erg. Als de balans maar goed is. That’s life.
Laten we even eerlijk zijn, als je wil afvallen hoef je alleen maar minder eten dan dat je nodig hebt. Zo simpel is het. Maar het is een fabeltje dat je alleen maar anders hoeft te eten om je levensstijl voorgoed te veranderen. Het leven bestaat uit vallen en opstaan. De ene dag is leuk, een andere dag compleet ‘shit. De ene keer ben je sterk en doet de ‘shit’ je niks, de volgende keer ga je eraan onderdoor. That’s life.
Ook jij kan, net zoals ik heb gedaan, je levensstijl veranderen. Het enige dat je hoeft te doen, is accepteren dat het leven niet altijd fantastisch is, dat de weg naar dat andere leven vol kronkels en bobbels zal zijn. Dat is de realiteit. En in de realiteit is het nodig om op die momenten op te staan, te kijken naar ‘je shit’, deze aanpakken, opruimen, gaan staan voor wat jij wil, wat voor jou het belangrijkste is voor de rest van je leven!
